|
Moja znajoma, ma syna, który chyba do czwartego roku życia rozmawiał z nieistniejącym fizycznie braciszkiem. Rodzonej mamy nie uznawał za matkę, twierdząc, że jego mama jest inna. Opisał dokładnie swoich rodziców i braciszka. Bardzo też za nimi tęsknił, jedynie brat, który się zjawiał w jego otoczeniu, umilał mu życie, pozwalając zapomnieć o braku pierwotnej rodziny. Dopiero z czasem zapomniał o swojej dawnej rodzinie i zmienił stosunek do swoich obecnych rodziców, akceptując ich i z biegiem czasu nawet bardzo pokochał.
|
