Tak skromna, że aż piękna

Rodzina może rozpaść się na różne sposoby. Wystarczy źdźbło egoizmu, pech i szczypta chciwości. Ale ściśle utkana tworzy więź, której nic nie pokona” – Jodi Picoult

Tak skromna, że aż piękna

                                            Cioci Jasi
 Kiedy umierają wiekowe zażyłe ciotki,
drży Ziemia w podwojach aż do jądra.
A cztery Żywioły kolejno uchylają głowy:
moc ich ekstremem rozsiana – truchleje.

W podmuchu piórka białego ptaszka leśnego
niosę Cię Ciociu. Na kropli fioletowej atramentu.
Szkicuję pamięć o starej zagrodzie co nad Nerysą.
I niby szron pierwszy - oczy dalekich i bliskich.

We wszechobecnym szeleście skrzydeł motyla,
osiadłego na zimę wśród pelargonii Wilkińskich,
uchem złowię melodyjkę. Tak cichą i skromną, że
aż piękną! Według takich konwencji żyła moja ciotka.

Leokadia Komaiszko
Belgia, październik – listopad 2018
Fotografie: autorki
OKKE -Listy z daleka - Belgia