Wielkopostne rozważania

W każdym człowieku jest przepaść, którą można wypełnić jedynie Bogiem-Blaise Pascal

Wiem Kochani, może uda mi się zaprosić i zatrzymać Was na chwilę przy tym okolicznościowym (i nie tylko) wierszu. Myślę, że to jest ten właśnie czas.

Jeszcze nie zdążyłam otworzyć oczu,
jeszcze na poduszce odciśnięty ślad księżyca,
a Ty już zapraszasz do porannego „dzień dobry”.
Przyłóż palec do mojego serca niech poczuję ciepło,
któremu na imię ADONAI.

Strzepuję z włosów gwiezdny pył pozostałości
po metafizycznej wędrówce nocnym szlakiem.
zbliża się czas na rozmowę z Tobą,
na wewnętrzną spowiedź, którą usłyszysz tylko Ty.

Będę z Tobą rozmawiać nie tylko o grzechach,
ale i niepewności jutra, niepewności, która podchodzi do gardła
i z dnia na dzień zaciska się na mojej szyi.
Może powodem jest wirus, który zatrzymał świat na troszkę.
A może to tylko brak wiary...
Zawsze o nią proszę i nigdy dość.

Dzisiaj jestem głucha na wiadomości, nie wiem, czy dobrze robię,
jednak wolę zamknąć oczy i sącząc poranną kawę
wyobrażać sobie piękny świat, który nam dałeś we władanie,
tak piękny, jak słowo m i ł o ś ć.

Miłość - tyle już o niej napisali poeci, więc odpowiedz mi, dlaczego tak trudno jest przytulić ją do serca i oswoić, a kiedy urośnie podzielić się nią z innym.
Dlaczego pragniemy za wszelką cenę zachować ją dla siebie?

Za Twoim przykładem powinniśmy iść w ten wielkanocny czas.
Twoja miłość przetrwała wieki, a nasza krucha jak kryształ
wystarczy jej maleńki wstrząs i rozsypuje się
na kawałeczki ludzkich słabości.

A przecież nikt inny tylko Ty, ADONAI
niestrudzenie zbierasz i sklejasz te kryształki
nadając im kształt serca.